W dniu 1 czerwca 1935 został mianowany radcą Poselstwa RP (od 1938 Ambasady RP) w Bukareszcie. Propagował tam historię i kulturę polską. Wiosną 1938 towarzyszył premierowi rumuńskiemu M. Cristea podczas jego podróży do Polski i pełnił funkcję tłumacza w jego rozmowach z premierem Felicjanem Sławoj Składkowskim. Po wybuchu wojny starał się przeciwdziałać wpływowi propagandy niemieckiej na rząd rumuński i tamtejszą opinię społ. Postarał się u ambasadora tureckiego w Bukareszcie o gwarancję turecką dla bezpiecznego tranzytu złota polskiego przez teren Turcji. Po wyjeździe ambasadora Rogera Raczyńskiego (16 IX 1939) został faktycznym kierownikiem placówki i zabiegał u władz rumuńskich o pomoc dla polskich uchodźców. Jego działalność w tym szczególnym dla Ambasady RP w Bukareszcie okresie oceniana jest przez niektórych historyków krytycznie ( Wł. Pobóg- Malinowski, Stanisław Zabiełło). Poniński utrzymał się na swoim stanowisku aż do chwili likwidacji Ambasady RP przez rząd rumuński (5 XI 1940), będąc pełnomocnikiem gen. Władysława Sikorskiego do spraw ewakuacji polskich wojskowych (od 15 XII 1939 był ministrem pełnomocnym). Wiosną 1941 został pracownikiem Ambasady RP w Ankarze, a od l XI tegoż roku przeniesiono go na stanowisko kierownika Konsulatu Generalnego RP w Stambule. W l. 1942 - 45 był ambasadorem polskim w Chinach. Po wojnie przebywał przez jakiś czas w Indiach, a z początkiem 1947 zamieszkał w Australii (Sydney), gdzie rozwinął działalność na rzecz emigracji wielonarodowościowych grup emigracyjnych. Przez wiele lat współpracował z tygodnikiem „Wiadomości Polskie". Był prezesem Polskiego Tow. Demokratycznego (1947 - 50), prezesem Rady Naczelnej Organizacji Polskich (1950) oraz prezesem Australijskiej Zrzeszonej Rady Emigrantów z Okupowanej Europy (1954).
   Zm. 25 marca 1968 w Sydney, spoczywa na Rockwood Catholic Cemetry (Graye 46, Section Lamn A) we wspólnym grobie z żoną Janiną z Nowodworskich (zm. 9 sierpnia 1969). Dzieci nie miał. Opublikował szereg rozpraw o tematyce hist., a także wiele artykułów z dziedziny ekonomii i religii. W 1.1947 - 48 publikował często w czasopismach australijskich oraz tygodniku „ Wiadomości Polskie". Wysyłał artykuły do polskiej prasy w Melbourne, Londynie i Paryżu. W czasie l wojny światowej wydał dwie broszury poświęcone zm. bratu (Sp. Dr Antoni Poniński. Wspomnienia i myśli...) i stryjowi (Wieniec na grób ŚP.. Ks. prałata Alfreda Ponińskiego). Poniński odznaczony był francuską Legia Honorową, belgijską komandorią Leopolda 11 i innymi odznaczeniami.